Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Γιορτάζοντας με Τα δώρα


   Champagne για όλους καλοί μου φίλοι.... Απορίες;;; Γιορτάζω! Γιορτάζω την ΕΚΑΤΟΣΤΉ μου ανάρτηση... Και θα το έκανα αν είχα κάτι καινούργιο και όμορφο να βγάλω... Αν ερχόταν... Όταν ερχόταν... Αλλά ήρθε... Και ταιριάζει στον εορτασμό αφού αν είμαι αυτό που είμαι και κάνω ότι κάνω το οφείλω σε εκείνους που με έφεραν στην ζωή και μου έδωσαν τα δώρα τους... Αυτά τα οποία διάβασα κάπου σήμερα ότι είναι τα δυο δώρα που κάθε γονιός πρέπει να δίνει στα παιδιά του... Ποια είναι θα το ανακαλύψετε ανάμεσα στις ρίμες μου που ανέβηκαν από την καρδιά στο νου κι από εκεί στα χέρια που πληκτρολογούν... Είχα προλάβει ευτυχώς να τους πω εν ζωή πόσο καλοί γονείς υπήρξαν. Τώρα πρέπει να το μάθουν όλοι όσους μπορώ να αγγίξω. Το χρωστώ στην ιερή μνήμη τους. 

  Τα δώρα

Φύγατε πια από κοντά μου
κι οι δυο μα πίσω φυλαχτό
έχετε αφήσει, ω χαρά μου,
τα δώρα σας, αυτά τα δυο.

Ρίζες μου αφήσατε να έχω,
ρίζες γερές και δυνατές,
σ' όποιον καιρό εγώ ν' αντέχω,
πήρα από σας τις αρετές...

Και τ΄άλλο δώρο είν' τα φτερά μου
ψηλά να φτάσω όσο μπορώ
να κατακτήσω τα όνειρά μου.
Κι αυτά σε σας θε να χρωστώ.

Τα δώρα αυτά είν' οδηγός μου
στο μονοπάτι της ζωής
μες τα σκοτάδια του το φως μου,
ήλιος της κάθε μου αυγής.

Αργοναύτης
Βόλος 03/02/2013

18 σχόλια:

  1. υπέροχα τα δώρα τους. Και χαίρομαι που διαβάζω ξανά μια χαρούμενη ανάρτηση από εσένα. Καλό υπόλοιπο Κυριακής :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mahlerάκο μου γλυκέ! Σε ευχαριστώ.... Πολύ πολύ.... Και σε σένα ένα υπέροχο βράδυ Κυριακής!

      Διαγραφή
  2. Σπυρέτο μου γλυκέ
    είμαι εδώ έστω κι ορφανή και πονεμένη(ναι, έφυγε κι η δικιά μου ρίζα)αλλά πάντα θαυμάστριά σου ορκισμένη,γιατί καθε τι σου μ αγγίζει.
    Νάσαι καλά να τους θυμάσαι,και νάναι τα φτερά σου ατσαλένια να πετάς όλο και ψηλότερα και να κατακτάς τα όνειρά σου για να σε καμαρώνουν οι "δωρητές" σου απο ψηλά
    Την αγάπη μου πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά μου!!!! Μας ενώνει λοιπόν η απώλεια!... Πόσο σε ευχαριστώ που είσαι εδώ κι ας σε παραμέλησα τόσο...

      Διαγραφή
  3. Πόσο θα ήθελα να μπορώ και εγώ να εκφράσω με τόσο γλυκό τρόπο τα συναισθήματα μου για τους γονείς μου.
    Και κυρίως για τον πατέρα μου που αν και έφυγε,μου άφησε ρίζες δυνατές και γερές.
    Δυστυχώς η φύση δεν με προίκισε με αυτήν την ικανότητα.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Xristin καλή μου φίλη... Σίγουρα σε προίκισε με τόσα άλλα χαρίσματα που πέρασε αυτό στους δικούς σου... Να είσαι σίγουρη...

      Διαγραφή
  4. Σπύρο να τις χιλιάσεις τις αναρτήσεις σου! Υπόσχομαι να μην ξεχάσω ποτέ, είχε πει μια φίλη λίγο καιρό μετά την σκληρή απώλεια. Υποθέτω έτσι είναι η ζωή, οι γονείς φεύγουν πρώτοι αν είναι τυχεροί και αν είναι τυχερότεροι αφήνουν στα παιδιά τους σπουδαίες "κληρονομιές", όπως αυτές που περιγράφεις.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου σε ευχαριστώ. Είχα πράγματι υπέροχους γονείς που στερήθηκαν τα πάντα για να με εφοδιάσουν με ότι περισσότερο μπορούσαν! Τυχερός εγώ!

      Διαγραφή
  5. Χρόνια πΟλλά στο μπλογκ..Πάντα με την ίδια όρεξη το γράψιμο των αναρτήσεων και η θεματολογία τους...Πολυ γλυκό το ποιημα αφιέρωση στους γονείς σας...Να είστε καλά να τους θυμάστε με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου σε ευχαριστώ για τις ευχές σου και τα καλά σου λόγια. Εύχομαι κι εσύ να βρίσκεις πάντα όμορφα πράγματα να μας παραπέμπεις όπως το βίντεο που μας ταξίδεψε... (Ήταν πολύ μεγάλο, δεν το είδα ακόμα όλο και δεν έμεινε χρόνος για σχόλια). Εσύ που είσαι μικρή, βρες την ευκαιρία να τους πεις κάποια πράγματα όσο τους έχεις κοντά! Τους θυμάμαι με αγάπη γιατί ήταν Γονείς με το Γ κεφαλαίο...

      Διαγραφή
  6. Σπύρο τι έγινε για άλλη μια φορά μάλλον δεν ήρθε η ανάρτησή μου.
    Επαναλαμβάνω εν ολίγοις ότι είναι ακόμη πολύ νωπός ο χαμός της μητέρας σου, και δεν μπορείς να γιορτάσεις τις 100 αναρτήσεις σου χωρίς να την αναφέρεις.
    Μακάρι κάποια φορά να εισέπραττα κι εγώ απ' τα παιδιά μου τόση αγάπη και ας μην ήταν μέσα από στίχους.
    Εύχομαι να χιλιάσεις τις αναρτήσεις σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω βρε Φλώρα μου... Το παθαίνω κι εγώ σε κάποιους... Γι' αυτό κάνε αποθήκευση του μηνύματος πριν το στείλεις για να μην τα ξαναγράφεις άδικα... Και δεν έρχονται όπως τα πρώτα από την καρδιά...
      Όπως αναφέρω ήθελα πραγματικά κάτι πολύ ιδιαίτερο για την 100ή ανάρτηση. Το βρήκα νομίζω... Θα εισπράξεις γιατί είσαι δοτική και δεν μπορεί να μην το βλέπουν, να μην το νιώθουν, να μην το καταλαβαίνουν... Ίσως όχι τώρα... Κι εγώ άργησα να φτάσω σε αυτή την απόλυτη συνειδητοποίηση. Εσένα θα έπρεπε ήδη να σε θαυμάζουν τα παιδιά σου για ότι κάνεις.... Και κάνεις τόσα πολλά...

      Διαγραφή
  7. Aν οι γιοι μου αξιωθούν να είναι καλά και να διαπιστώσουν στη διάρκεια της ζωής τους, όλα όσα καταγράφει μια (αντρική) μαρτυρία σαν τη δική σου, τότε θα νιώσω ευλογημένη.
    Με συγκίνησες γιατί είναι σπάνιο στους άντρες να έρχονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους και να τα εκφράζουν τόσο όμορφα. Μέσα από ρίμες που κρύβουν όλη τη δύναμη και το μεγαλείο της γονεϊκής σχέσης.
    Να είσαι καλά Σπύρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου...
      σου το εύχομαι με όλη μου την καρδιά. Είπα και σε άλλους και άλλοτε ότι ευτυχώς τους είπα κάποια πράγματα όσο ζούσαν ακόμα. Ήθελα να το ξέρουν ότι τους χρωστούσα κάποιες ευλογημένες στιγμές που έζησα αποκτώντας χάρη στις δικές τους θυσίες τα εφόδια για όσα πέτυχα. Όσο για τα συναισθήματα, ποτέ δεν έκρυψα τα συναισθήματά μου ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τους άλλους. Ήμουν πάντα ανοιχτό βιβλίο και πάντα πίστευα πως θέλει πολύ "μαγκιά" να είσαι έτσι... Ποιος άλλωστε είναι πιο ανδρείος; Εκείνος ορμάει με ένα τουφέκι γυμνόστηθος προς ένα bunker ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να εισβάλλει και να νικήσει τον εχθρό ή εκείνος που πίσω από το bunker και με πολυβόλο στα χέρια πυροβολεί αδιάκοπα;;;;

      Διαγραφή
  8. Φαίνεται ότι και οι γονείς σου ήταν τυχεροί, αφού είχαν ένα παιδί με τόση ευγνωμοσύνη...
    Γεια σου Σπύρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σπύρο μου, καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις. Πάντα να βγάζεις στις λέξεις την ψυχή σου, όπως τώρα. Τα δώρα άλλωστε που οι γονείς σου σου χάρισαν, είναι τα πολυτιμότερα στη ζωή.
    Έτσι...
    Να πετάς και να ριζώνεις... με αγάπη!

    Ευαγγελία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύα μου
      σε ευχαριστώ πολύ... Σου άφησα και εγώ σχόλιο στην ανάρτηση... Περνάμε τα ίδια... Μας καταρρακώνουν...

      Διαγραφή